လြမ္းေမာဖြယ္ရာေကာင္း ေသာေက်ာင္းသားဘဝမွတ္တရမ်ား

့ ဟိုအရင္ကေက်ာင္းသားဘဝ ကိုေက်ာင္းေနခဲ့တဲ့ဘယ္သူမဆ္ို သတိရေနၾကမွာပါ။က်ေနာ္လည္ အၿမဲတမ္းလိုလိုသတိရမိပါတယ္။ အခုထိ အထက္တန္းေက်ာင္း တက္ေနရေပမယ့္ ဟိုအရင္အခ်ိန္က လိုေတာ့မေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။ေက်ာင္းနဲ ့အလုပ္ပတ္လည္ရုိက္ေနရတဲ့ဘဝမွာ ဟိုအရင္လို္ မုန္ ့ဖိုး လက္ၿဖန္ ့ေတာင္းၿပီးေက်ာင္းတက္ရတဲ့အရသာကိုအရမ္းတမ္းတမိပါတယ္။
ေက်ာင္းသားဘဝဆိုတာ ကိုေသေသခ်ာခ်ာ စ မွတ္မိတာက အေဖေထာင္ကလြတ္ၿပီး ရန္ကုန္ကို အၿပီးေၿပာင္းခဲ့တဲ့ ၁၉၉၉-၂၀၀၀ ခုနွစ္ကပါ။ေက်ာင္းစတက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အၿခားေက်ာင္းေတြက ေၿပာင္းလာသူေတြပါ။က်ေနာ္တို ့အထက (၃)တာေမြ ဟာအစဥ္အလာရွိၿပီး နာမည္ၾကီး တဲ့ေက်ာင္း ၿဖစ္တာေၾကာင့္တာေမြၿမိဳ ့နယ္တင္မက ဗဟန္း၊ရန္ကင္း၊ သကၤန္းက်ြန္း၊ ကေက်ာင္းသားေတြ ေတာင္လာတက္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း ရန္ကုန္စေရာက္ခါဆိုေတာ့ ဗမာစကားေတာင္ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ မေၿပာတက္ပါဘူး။ဒီလို နဲ ့မၾကာခင္မွာဘဲ ရဲမင္း၊သက္ေဇာ္ေထြး၊ေက်ာ္နိုင္ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ရခဲ့တယ္ ။ဘယ္သြားသြားအတူတူေပါ့။ ေနဝင္းေနာင္ေနာင္(စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္) ကိုလည္ေတာ္ေတာ္ခင္ခဲ့ပါတယ္။သူကေတာ့ ၆ တန္းနွစ္ေယာက္ေတာ့ ေက်ာင္းေၿပာင္းသြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို ့အတန္းထဲ မွာ ရန္ကုန္ကနာမည္ၾကီးမုန္္ ့ဟင္းခါး ေၿမာင္းၿမေဒၚခ်ိဳ ရဲ့ သား ရဲသူထက္ နဲ ့ သရုပ္ေဆာင္ ဆုရြန္းလဲ ့ရဲ့ေမာင္ လည္းတက္ၾကတယ္။မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းထဲမွာေတာ့ သိမ့္ေကခိုင္ဝင္း၊ သဲၿဖဴဝင္း တို ့ကိုေတာ့မွတ္မိေနေသးတယ္။

၆ တန္းေရာက္ေတာ့က်ေနာ္ တိ္ု ့ေတာ္ေတာ္အေပါင္းအသင္မ်ားလာတယ္။ မိုးေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ဇင္မင္းထြန္း ၊ခ်စ္စမ္းေမာင္၊ တို ့နဲ ့သိလာတယ္ ။ဒါေပမယ့္ ၅ တန္းကသိခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္မွာ ေက်ာ္္နိုင္ကလြဲ လို ့က်န္တဲ့နွစ္ေယာက္နဲ ့အတြဲမပ်က္ခဲ့ပါဘူး။ေကာင္ၿမတ္သူ ဆို တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တိုးလာတယ္။
က်ေနာ္တို ့ေက်ာက္ေၿမာင္း မွာက်ဴရွင္အတူတူတက္ၾကတယ္။အၿပန္ဂိမ္းကစားၾကတယ္။ က်ေနာ္ က ေရနံစစ္တိုက္တာနဲ ့ေၿမေခြးကားေမာင္းမွာေတာ့ အာလုံးကိုနုိင္ပါတယ္ ။
ဒီလို နဲ ့၇ တန္းေရာက္လာခဲ့ပါတယ္ ။၇ တန္းေရာက္မွ ေတာ္ေတာ္ကဲ တက္လာပါတယ္ ။ရဲမင္း၊ေကာင္းၿမတ္သူ တို ့အတန္းေၿပာင္းသြားခဲ့ေပမယ့္ သက္ေဇာ္ေထြး နဲ ့ ကေတာ့အခန္းတူပါတယ္။ အဲဒီနွစ္မွာ စၿပီးကဲၿဖစ္ၾကပါတယ္။၁၆၅ လမ္းထိပ္မွာေန တဲ့မိုးေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ ၊ မင္းလမ္း က သက္ထူးေမာင္၊ ဇင္မင္းထြန္း၊ ေဝယံထြန္း၊ သူရဝင္းထြန္း နဲ ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ တို ့နဲ ့အတြဲေတာ္ေတာ္မိၾကပါတယ္။ထူးၿခားခ်က္က က်ေနာ္တို့အားလုံးကအရြယ္တူဆိုက္တူေတြ ၿဖစ္ေနၾကတာပါ။ ေနာက္တစ္ခု က က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္း သူရဝင္းထြန္းဟာ ၂၀၀၈ ကထိုင္းနိုင္ငံ မွာ ခင္ခဲ့တဲ့ ၿဖိဴးေလး(ၿပည့္ၿဖိဴးရွိန္) ရဲ့သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ေနတာပါ။
က်ေနာ္တို ့ အားလုံးေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စိတ္ခ်င္းတူၾကပါတယ္။
စာသင္ခ်ိန္ အားရင္ၿဖစ္ၿဖစ္ ၊ဆရာမ မလာရင္ၿဖစ္ၿဖစ္ ဖဲရိုက္ၿပီး စီးပြားရွာၾကပါတယ္။ဖဲ မရွိရင္ စာအုပ္လွန္ ၾကပါတယ္။အခ်င္းခ်င္း ထက္အၿခားလူေတြ နဲ ့ရိုက္ၾကပါတယ္။ ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ ့မုန္ေစ်းတန္းမွာ အတူတူစားၾကပါတယ္။က်ဴရွင္ကိုေတာ့ က်ိဳကၠဆံ အိမ္ယာ မွာအတူတူတက္ၾကပါတယ္။ က်ဴရွင္ဆင္း ရင္ေဘာလုံးကန္ၾကပါတယ္ ။ေက်ာင္းမွာ အၿခားလူေတြ နဲ ့ရန္ၿဖစ္ရင္ အားလုံးဝိုင္းထိုးၾကပါတယ္။ ရန္ၿဖစ္တိုင္း က်ေနာ္တို ့ဘက္ကပါေပးတာကေတာ့ တာေမြကားပြဲစား တန္းအနား က မဂၢင္ဆရာေတာ္ရဲ့ တူအရင္း ရဲမ်ိဳးေအာင္ ပါဘဲ။သူက ေတာမွာၾကီးတာဆိုေတာ့ အေကာင္ၾကီးပါတယ္။သူရွိေနတာ ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွမထိရဲၾကပါဘူး။
က်ေနာ္တို ့ေက်ာင္းပိတ္နဲ ့မနက္ေတြ မွာ ေရြွတိဂုံ ဘုရားကို သြားၾကပါတယ္။အၿပန္ကန္ေတာ္ၾကီး ဝင္ၾကပါတယ္။ေၿမာက္ဥကၠလာမွာေနတဲ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ကလြဲရင္ လူစုံပါတယ္။ အၿပန္ ငါးထပ္ၾကီး ဝင္ၿပီး ထန္းေရေသာက္ၾကပါတယ္။ငါးထပ္ၾကီးဘုရား ကေခါင္းေလာင္ထဲမွာေတာင္ သူငယ္ခ်င္း အာလုံးရဲ့ နာမည္ေတြ ေရးခဲ ့ၾကပါတယ္(၁၀ ေၿဖၿပီးေရာက္ လို ့သြားၾကည့္ေတာ့ရွိေနပါေသးတယ္။)

ဒီလို နဲ ့၈ တန္းေရာက္ေတာ့ရင္ေတြ ခုန္ေနတက္ၾကပါၿပီ။ သက္ထူေမာင္က က်ေနာ့္ အိမ္ေရွ့မွာေနတဲ့ က်ေနာ့္ငယ္ သူငယ္ခ်င္းၿမတ္ဆုမြန္ နဲ ့ရည္းစားၿဖစ္သြားၾကပါတယ္။ေဝယံထြန္း ကေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ေက်ာင္းမွာ ရည္းစားမ်ားလို ့နာမည္ၾကီးလာမယ္ ့ ဝင့္ဝါ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ ့ညိေနၾကပါတယ္။ မိုးေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ ကေတာ့ ဘယ္မိန္းကေလးကို မွစကားေၿပာေလ့မရွိပါဘူး ။သူကိုမာနၾကီးလို ့ဆိုၿပီး ဘယ္ေကာင္မေလးမွမေခၚၾကပါဘူး။ က်ေနာ္ ကေတာ့ကယ္လီစမြန္ ခေလးအားေဆးေၾကာ္ညာထဲ မွာပါခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလး ကိုလိုက္ေနခဲ့ပါတယ္။ခ်စ္လို ့မဟုတ္ပါဘူး။သူငယ္ခ်င္းေတြ ကဘယ္သူကိုၾကိဳက္လဲ လို ့ေမးေတာ့လွတယ္လို ့ထင္တဲ့တစ္ေယာက္ကို ေရြးလိုက္တာပါ။၈ တန္းနွစ္မွာေတာ့ ေဆးလိပ္စေသာက္ ဖူးတာပါ။ေခါင္ရည္ကို ေတာ့တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ေသာက္ၿဖစ္ေနပါတယ္။တံဆိပ္ေတာင္ မွတ္္မိေနပါတယ္။က်န္ေက်ာင္းတဲ့။ေက်ာင္းလည္တစ္လတစ္ခါေလာက္ေၿပးၾကပါတယ္။ၿမိဳ ့ပတ္ရထား၊ဒါမွမဟုတ္ ၅ ထပ္ၾကီးမွာေနၾကပါတယ္။ေက်ာင္းေၿပးရင္ အကုန္ေၿပၾကတာပါ။အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာမေတြ သိၾကပါတယ္။တုိင္စာလည္ ပို ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ တို ့အားလုံး (ေဝယံထြန္းက လြဲရင္) စာရၾကပါတယ္။ အဆင့္ ၁၄ ၁၅ ၂၀ ေလာက္ရၾကပါတယ္။အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာမ ကသိပ္မေၿပာၾကတာပါ။
က်ေနာ္ ့အခ်စ္ဦး
က်ေနာ္ ့ဘဝမွာ စၿပီးအခ်စ္ နဲ ့ေတြ ့ခဲ့တာက ၉ တန္းနွစ္ပါ။သူငယ္ခ်င္း အားလုံး တိုင္ပင္ၿပီး ECO တြဲယူၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ၁၀ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ အတန္းထဲ ကို BIO အခန္ကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေၿပာင္းလာတယ္ ။သူ ့ရဲ့နာမည္ ကေမွြးေမြွးခ်စ္တဲ့။ က်ေနာ္ ရဲ့ေဘးကခုန္မွာ ဆရာမ ကေပးထိုင္တယ္။သူ အၿခားေကာင္မေလးေတြထက္ ခႏၡာကိုယ္ေတာ္ေတာ္လွတယ္။ ရွယ္ေဘာ္ဒီေပါ့ ။ေနာက္တစ္ခုက သူကို အၿခားေကာင္မေလးေတြ ကမေခၚၾကဘူး ။ဘာလို ့လဲေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိဘူး။ ေန ့လည္ထမင္းစာခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အားလုံးက ကိုယ့္အဖဲြ ့နဲ ့ကို စားၾကတယ္။က်ေနာ္တို ့လည္းစားၾကေရာ က်ေနာ့္သူ ကိုၾကည့္တာသူတစ္ေယာက္ထဲ စားေနတာေတြ ့ရတယ္အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ က အတူတူစားၾကရေအာင္လို ့သြားေၿပာတယ္ ။သူက လက္ခံေတာ့တူတူစားၾကတယ္။ အဲဒီေန ့က သူ ပန္းေရာင္ ဖလံထည္ အေႏြထည္ဝတ္ထားတယ္။ အဲလို နဲ ့က်ေနာ္ တို ့နွစ္ေယာက္ခင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလို နဲ့ ၂ ပတ္ေလာက္ၾကေတာ့ ေယာက်ာၤးေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ
သူ ့ကိုၾကိဳက္ေနၾကၿပီဆိုတာ က်ေနာ္သိလိုက္ရတယ္။
သူ ကအၿခားလူေတြထက္ က်ေနာ့္ ကို ပိုခင္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူကိုခ်စ္ေနမိၿပီ။ ေက်ာင္းလြတ္တိုင္း သူေနတဲ့ေနသူရိန္ လမ္းမေရာက္ခင္ မင္းလမ္း ထိပ္အထိသူ ့ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲၿပီးလိုက္ပို ့ခဲ့တယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ ရည္းစာၿဖစ္ေနၿပီလားလို ့ေမးၾကတယ္။က်ေနာ့္မွာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို အဲဒီအခ်ိန္ ရည္းစားစကားေၿပာဖို ့သတိၱ မရွိဘူး။တစ္ေန ့ေက်ာင္းလြတ္ေတာ့ မိုးအရမ္းရြာေနတယ္။သူ ့ဆီမွာထီးပါမလာဘူး။က်ေနာ္က အခ်စ္သူရဲေကာင္းလုပ္ၿပီးသူ ့ကို ထီးေပးလိုက္တယ္။သူကၿငင္းပါေသးတယ္။က်ေနာ္ အတင္းေပးတာနဲ ့သူ ယူသြားတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမ က မိုးထဲေလထဲ မွာၿပန္လာတဲ့က်ေနာ့္ကို ထီးဘယ္မွာလည္းလို ့ေမးေတာ့ ေမ့သြားတယ္ လို ့ေၿဖေတာ့ မိုးဒီေလာက္ရြာေနတာ ေမ့တယ္ဆိုတာမၿဖစ္နိုင္ဘူး ဆိုၿပီးအတင္းေမးတယ္။က်ေနာ္လည္ေၿပာၿပလိုက္တယ္။


ေနာက္မွဆက္ေရးေတာ့ မယ္ ။အခု Feel ဝင္လို ့ေရးလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္္ေတာင္မ်ားေနၿပီး